Met pijn in mijn hart zeg ik DAG AFRIKA

Nou jongens, voor mij zit het Afrika avontuur erop. Gister middag heb ik besloten om naar huis te gaan met heeeeel veeeel pijn in mijn hart. Ik voel me sinds de tetanus niet goed en ben op deze manier niet in staat om de reis af te maken.

Wat is er nou precies gebeurd? Ik ben gestoken door een mug en liet de beet nog aan mijn reisgenoten zien van hé ik ben de eerste met een muggenbuld, nog niet wetende wat voor een impact het zou hebben. Ik voelde me steeds slechter tot ik vorige week vrijdag flauw viel. Ooh dat komt gewoon door te weinig slaap anders eten etc. En ik ging gewoon weer door zoals altijd. Toen ik zondag last kreeg van mijn ademhaling dacht ik nog, goh cynthia maak je nou niet zo druk en geniet er gewoon van. Zelfs toen ik opgenomen werd in het ziekenhuis had ik nog steeds niet het gevoel dat er echt iets aan de hand was. En toen ik de uitslag van tetanus kreeg dacht ik nog, ooh twee daagjes en we kunnen weer. Ook besefte ik niet dat het best bijzonder was wat ik had. Er is hier namelijk nog nooit iemand geweest die tetanus heeft gekregen na een vaccinatie en helemaal niet van een mug.
Maar ooit komt er toch ook een tijd dat zelfs ik mijn grens moet aangeven en dat was dus gister. Ik voel me al vier dagen hetzelfde. Tetanus heeft minimaal 10 dagen nodig om uit het systeem te komen na antibiotica. Ik zit nu op dag vier en ga het dus nooit redden om optijd beter te zijn voor Mozambique. Dan zit ik dus alleen en de lodge en dat is iets wat ik niet wil.
Ook al voel ik me dan misschien beter, kan ik nooit ergens heen omdat ik hier niemand heb. En alleen op pad gaan vind ik geen fijn idee. Dan blijft er dus nog een optie over, niet de leukste maar wel de beste voor mijn lichaam, namenlijk terug naar Nederland.

Ik heb het er erg moeilijk mee. Deze reis betekende zoveel voor me. Ik heb al mijn spaargeld hier voor gebruikt en na toch wat moeilijke jaren deed ik dit echt voor mijzelf. Dit had/ heeft zo'n grote plek in mijn hart dat ik het moeilijk vind om mijn gevoel uit te schakelen en alleen maar realistisch te kijken naar de situatie.

Ik krijg hier van all out africa en mijn groepsgenoten alle steun wat ontzettend fijn is, maar het niet minder moeilijker maakt. Ook heb ik veel met het thuisfront overlegd. En toen ik hun stem hoordr had ik het toch wel moeilijk, want wat zou ik graag thuis zijn nu zonder die hele vlucht die veel energie gaat kosten. Iedereen thuis staat achter me en dat laten ze ook merken. Ik krijg veel lieve berichtjes en mijn ouders regelen alles met de verzekering. Wat heb ik toch een top mensen om mij heen.

Dat ik naar huis ga betekent niet dat ik dit als een vreselijke vakantie heb ervaren. Want wat heb ik twee ongelovelijke weken gehad met veel emoties, maar ook met intens genieten. Ik kijk zeker terug op een top tijd en weet zeker dat ik hier sterker uit kom en het mij als persoon alleen maar beter maakt. De mensen zijn hier zo aardig en alles gaat lekker op zijn Afrikaans. Kom je te laat, geen probleem. Op sommigen NCP's komen teachers zelf niet opdagen. Ik heb hier dan ook geleerd om flexibeler te zijn en niet alles volgens de regel te willen doen. Laat het maar op je af komen en dan zie je het wel. Alles is hier zo makkelijk en daar kan ik enorm van genieten. En dan de kinderen die elke dag al schreeuwend bij de poort stonden te wachten terwijl je teacher, teacher riepen. En zo blij als je ze optilde en een knuffel gaf. En dan natuurlijk die camera, teacher shoot shoot. Dat zijn de dingen die niemand mij meer kan afpakken, dat zijn mijn momenten. Iemand die speciaal een plekje heeft gekregen is het kindje met downsyndroom en de jongen in het ziekenhuis. Deze twee kinderen hebben zo'n indruk op mij gemaakt en dat waardeer ik enorm.

Natuurlijk heeft Kruger ook indruk op mij gemaakt. Al die wilde dieren in hun natuurlijke omgeving en zo dicht bij. Echt ongelovelijk, daar is een dierentuin niets bij.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken. Mijn reisgenoten, all out africa, activity international, mijn familie en met name mijn gezin, alle kinderen van de NCP's, de wilde dieren die zich hebben laten zien, de dokters en iedereen die ik vergeten ben.

Ik ga met een opgelucht en opgeheven hoofd na huis, want deze ervaring kan niemand mij meer afpakken! Ik ben mijzelf enorm tegen gekonen de afgelopen dagen, erger dan ik had verwacht. Hoewel ik het op sommigen momenten echt niet meer zag zitten, sta ik hier nog steeds. Ik ben ontzettend trots op mijzelf op de manier waarop ik me hier doorheen heb geslagen. Nu is het gewoon tijd om te luisteren naar mijn lichaam, die zegt dat het niet meer gaat. De afgelopen dagen herkende ik mijzelf niet meer en dat betekent dan toch echt iets. Hoe enorm jammer ik het ook vind, ik sta 100% achter mijn beslissing en ga thuis lekker uitrusten. Wanneer ik precies.vlieg is nog niet duidelijk. Omdat het om een medische kwestie gaat is het een hoop geregel. Vanochtend ben ik nog naar het ziekenhuis geweest om een bevestiging dat ik echt ziek ben en heb ik nog extra medicijnen gekregen waar ik nu een dagtaak aan heb. Ik moet namenlijk 13 pillen op een dag slikken. De een na eten de ander mag nieg met melk etc...

Met het besluit om naar huis te gaan zal dit ook mijn laatste blog zijn. Misschien dat ik er nog een in Nederland maak om jullie op de hoogte te houden.

Bedankt voor het lezen en wie.weet tot in Nederland.