Emoties?!!!
Door: cynthia
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
18 Juli 2014 | Swaziland, Ezulwini
Wat een week zeg!! maandag en dinsdag stonden in het teken van veel emoties en vandaag ook weer. Maandag begon ik in het ziekenhuis en vandaag eindigde ik in het ziekenhuis. Maar laat ik bij het begin beginnen. Maandag schreef ik dat ik naar het ziekenhuis zou gaan en dat heb ik idd ook gedaan. Ik vond het een afschuwlijk bezoek. We kwamen met een tas vol speelgoed op de kinderafdeling aan. Nou we moesten maar iets pakken en gaan spelen met die kinderen. Het zijn overigens veel kleine kinderen en vrijwel alle moeders zaten bij het bedje van hun kinderen. Hoe stap je op iemand af die geen engels spreekt en die je aankijkt alsof je niet welkom bent. Merel en ik besloten om eerst even een rondje te gaan lopen en alleen dat al zorgde voor tranen in mijn ogen. Mijn oog viel meteen op een jongen die zo dun was dat hij waarschijnlijk zo zou komen te overlijden. Het schrok me enorm af en ik probeerde hem te ontwijken. Toen ik voor de tweede keer langs hem liep om naar een ander kind te gaan voor een spelletje pakte die jongen mijn hand en trok mij naar zijn bed. Dat moment van aanraking zal ik niet snel vergeten. Het enige wat ik voelde was een bot. Ik kon nu niet meer terug en ging bij hem op bed zitten. Hij kon verbazend goed engels. Hij was 11 en lag er sinds drie dagen. Zijn ouders waren er niet maar hij wist niet waarom. Ik heb een telspelletje gedaan en hen beloond met een sticker. Toen ging ik verder naar andere kinderen, maar vond het erg moeilijk om hem achter te laten.
Twee jongens hadden inmiddels een sapje voor hem gekocht, maar toen ze dat wilde geven stond er een heel leger moeders langs de kant die zeiden dat hij het niet mocht omdat hij dat niet kan doorslikken. Oke daar zit wat in, maar toen ik later zag dat er een flesje weg was wist ik natuurlijk genoeg.
Goed de jongeren kinderen waren gek op de bellenblaas.en die heb ik dan ook bijna helemaal op gemaakt. Het moeilijkste moment was toen we gingen toen moesten we namelijk al het speelgoed letterlijk uit de handen van vooral de moeders trekken. Dat was zo hard op te zien dat ik een brok in mijn keel had. Op de terugweg was het zo stil in de bus dat je er een speld kon horen vallen. Terug op de lodge kwamen mijn emoties eruit. Gelukkig hebben wij een top groep en vangt iedereen elkaar op!
Dinsdag ging ik naar de grootste NCP met 70 kinderen. Meteen bij aankomst voelde ik me er helemaal niet thuis. De kinderen maakten alleen maar ruzie om wie welke hand mocht hebben, waarbij ze elkaar zelfs sloegen. Ik heb bij een kind op vijf verschillende manieren proberen te straffen, maar toen gaf ik het toch op want ik zag dat de teacher er niet echt onder de indruk van was. Ook liep er een meisje met downsyndroom rond en daar had ik het echt moeilijk mee. Ze kreeg zo niet de aandacht die het kind nodig had en ze snapte helemaal niets van de sociale contacten die er waren bij het spel. Ze werd elke keer weg gestuurd door de andere kinderen en de teacher en moest dan huilen. Ik weet wat voor een zorg we in Nederland hebben en het was duidelijl te zien dat dit kind zich niet (goed) zou gaan ontwikkelen.
Woensdag en donderdag waren twre fantastische dagen op hele leuke NCP's. Woensdag gaan we met acht kinderen gaan zwemmen. Vind het echt super goed dat ze zwemles krijgen ook al komen niet alle kinderen aan de beurt. Ze hadden er zo lol in en zeker toen ze vrij mochten gaan speleb was het dolle pret. Springen, kopje onder en heel veel knuffels waren het gevolg! Wat heb ik genoten van die dag.
Donderdag kwamen we weer op een andere NCP om sport te geven. Wat me opviel was dat ze niet zo gefixeerd waren op ons als teacher en zeker niet op de camera. Wederom heb ik enorm genoten van de kinderen. Het leukste moment was toen de kinderen een masker of een ballon kregen en keihard voor ons gingen zingen. Die kinderen zijn zo blij met een ballon. Dat hoef je in Nederland niet te proberen daar krijgen ze al een ipod als ze zes zijn.
In de avond gingen de meesten van onze groep naar een houseparty. Ik bleef samen net vier anderen achter en we zijn lekker uiteten geweest. Hoogstepunt was toen de stroom uitviel terwijl een van ons op de wc zat. Het was heerlijk rustig in de lodge en we hebben super leuke gesprekken gehad en een nogal, vond ik dan, saaie film gekeken.
In de nacht werd ik wakker en had ik volgens mij koorst en heel veel last van mijn rug. Ik heb de hele nacht niet meer kunnen slapen en was vandaag dan ook erg moe. Vandaag was het Neslon Mandela dag en we gingen helpen om een huis te schilderen voor een soort vrouwenopvang. Ik voelde me helemaal niet lekker en heb eigenlijk alleen op het muurtje gezeten. Tijdens de lunch voelde ik me zo beroerd dat ik wilde liggen en vanaf dat moment is het zwart. Ik schijn flauw te zijn gevallen en zo'n twee minuten buiten westen te zijn geweest. Toen ik wakker werd zaten er zoveel mensen om me heen dat het bebauwd aanvoelde. Het volgende moment zat ik in de auto opweg naar het ziekenhuis. Hoe ik daar ben gekomen weet ik niet, maar er waren vier mensen mee om mij te ondersteunen. Merel heeft allea vertaald want ik lag alleen maar te slapen. Mijn bloed is gecontroleerd, maar er was gelukkig niets aan de hand. Waarschijnlijk is het een combinatie van weinig slaap, hitte en de pijn in mijn nek en rug. Als ik me vanavond niet beter voel moet ik terug. Het gaat inmiddels iets beter door de medicijnen maar ik ben alleen zo moe dat ik niet kan slapen. De groep gaat zo uiteten maar ik word lekker door de mensen in de lodge bediend met een maaltijdje op bed.
Ik hoop dat ik me morgen beter voel, want dan ga ik een heel weekend ziplinen waar ik ontzettend veel zin in heb!
Twee jongens hadden inmiddels een sapje voor hem gekocht, maar toen ze dat wilde geven stond er een heel leger moeders langs de kant die zeiden dat hij het niet mocht omdat hij dat niet kan doorslikken. Oke daar zit wat in, maar toen ik later zag dat er een flesje weg was wist ik natuurlijk genoeg.
Goed de jongeren kinderen waren gek op de bellenblaas.en die heb ik dan ook bijna helemaal op gemaakt. Het moeilijkste moment was toen we gingen toen moesten we namelijk al het speelgoed letterlijk uit de handen van vooral de moeders trekken. Dat was zo hard op te zien dat ik een brok in mijn keel had. Op de terugweg was het zo stil in de bus dat je er een speld kon horen vallen. Terug op de lodge kwamen mijn emoties eruit. Gelukkig hebben wij een top groep en vangt iedereen elkaar op!
Dinsdag ging ik naar de grootste NCP met 70 kinderen. Meteen bij aankomst voelde ik me er helemaal niet thuis. De kinderen maakten alleen maar ruzie om wie welke hand mocht hebben, waarbij ze elkaar zelfs sloegen. Ik heb bij een kind op vijf verschillende manieren proberen te straffen, maar toen gaf ik het toch op want ik zag dat de teacher er niet echt onder de indruk van was. Ook liep er een meisje met downsyndroom rond en daar had ik het echt moeilijk mee. Ze kreeg zo niet de aandacht die het kind nodig had en ze snapte helemaal niets van de sociale contacten die er waren bij het spel. Ze werd elke keer weg gestuurd door de andere kinderen en de teacher en moest dan huilen. Ik weet wat voor een zorg we in Nederland hebben en het was duidelijl te zien dat dit kind zich niet (goed) zou gaan ontwikkelen.
Woensdag en donderdag waren twre fantastische dagen op hele leuke NCP's. Woensdag gaan we met acht kinderen gaan zwemmen. Vind het echt super goed dat ze zwemles krijgen ook al komen niet alle kinderen aan de beurt. Ze hadden er zo lol in en zeker toen ze vrij mochten gaan speleb was het dolle pret. Springen, kopje onder en heel veel knuffels waren het gevolg! Wat heb ik genoten van die dag.
Donderdag kwamen we weer op een andere NCP om sport te geven. Wat me opviel was dat ze niet zo gefixeerd waren op ons als teacher en zeker niet op de camera. Wederom heb ik enorm genoten van de kinderen. Het leukste moment was toen de kinderen een masker of een ballon kregen en keihard voor ons gingen zingen. Die kinderen zijn zo blij met een ballon. Dat hoef je in Nederland niet te proberen daar krijgen ze al een ipod als ze zes zijn.
In de avond gingen de meesten van onze groep naar een houseparty. Ik bleef samen net vier anderen achter en we zijn lekker uiteten geweest. Hoogstepunt was toen de stroom uitviel terwijl een van ons op de wc zat. Het was heerlijk rustig in de lodge en we hebben super leuke gesprekken gehad en een nogal, vond ik dan, saaie film gekeken.
In de nacht werd ik wakker en had ik volgens mij koorst en heel veel last van mijn rug. Ik heb de hele nacht niet meer kunnen slapen en was vandaag dan ook erg moe. Vandaag was het Neslon Mandela dag en we gingen helpen om een huis te schilderen voor een soort vrouwenopvang. Ik voelde me helemaal niet lekker en heb eigenlijk alleen op het muurtje gezeten. Tijdens de lunch voelde ik me zo beroerd dat ik wilde liggen en vanaf dat moment is het zwart. Ik schijn flauw te zijn gevallen en zo'n twee minuten buiten westen te zijn geweest. Toen ik wakker werd zaten er zoveel mensen om me heen dat het bebauwd aanvoelde. Het volgende moment zat ik in de auto opweg naar het ziekenhuis. Hoe ik daar ben gekomen weet ik niet, maar er waren vier mensen mee om mij te ondersteunen. Merel heeft allea vertaald want ik lag alleen maar te slapen. Mijn bloed is gecontroleerd, maar er was gelukkig niets aan de hand. Waarschijnlijk is het een combinatie van weinig slaap, hitte en de pijn in mijn nek en rug. Als ik me vanavond niet beter voel moet ik terug. Het gaat inmiddels iets beter door de medicijnen maar ik ben alleen zo moe dat ik niet kan slapen. De groep gaat zo uiteten maar ik word lekker door de mensen in de lodge bediend met een maaltijdje op bed.
Ik hoop dat ik me morgen beter voel, want dan ga ik een heel weekend ziplinen waar ik ontzettend veel zin in heb!
-
18 Juli 2014 - 19:21
Wilma:
Jeetje Cynthia,
Je weet het wel super spannend te maken! Je vorige verslag had ik gemist. Geweldig wat je daarin beschrijft. Dit verslag is dat weer op een andere manier: triest hoe het er voor die kinderen uitziet, maar geweldig wat jullie dan even voor ze kunnen betekenen! Ben wel geschrokken van je persoonlijke ziekenhuisbezoek. Hopelijk loopt het met een sisser af en kun je morgen gewoon weer van de partij zijn bij alle activiteiten. Ik zal voor je duimen.
Groeten, Wilma & boys -
18 Juli 2014 - 20:03
Carola:
Nou Cynthia, je maakt wel wat mee daar, het is ook een hele belevenis, meestal als je te moe bent kun je helemaal niet slapen maar dat veranderd wel , je schrijft ontzettend leuk en het is goed te volgen, op naar het volgende verslag. Wij zijn nog steeds in Zwitserland en het is hier nu ook erg warm, net als in Nederland 32 gr. wij zitten op 1800 hoog dus daar is een koeler windje.
Laat je lekker verwennen tot mails.
gr. Carola -
18 Juli 2014 - 21:10
Nicole:
Jeetje cynthia, en wat denk je van al die emoties...
Die moet je ook niet zo ff verwerken. Wat een verhalen zeg.
Wat kunnen we dan toch van geluk spreken hierin
Nederland.
Hoop dat je je snel beter weer voelt.
Dikke kus Nicole -
18 Juli 2014 - 21:13
Jolanda:
Hallo lieve schat,
Het was vanmiddag even schrikken toen je mij belde en vertelde dat ik niet moest schrikken en dat je in het ziekenhuis lag.
Ik heb inmiddels veelvuldig contact met je gehad en weet zeker dat het een combinatie is van te weinig slaap, te veel emoties en een druk programma. Er komt ook zoveel op je af en ik kan mij voorstellen, jou kennende, dat het bezoek aan het ziekenhuis en het leed wat je daar heb gezien je niet in de koude kleren gaat zitten. Je wil zoveel voor die kinderen doen maar sta met je rug tegen de muur. Gelukkig was jij er en heb ze toch een fijn momentje kunnen bezorgen.
Je hebt daar een supergroep mensen om je heen die je steunen en verzorgen en je lekker verwennen.
Na een goede nachtrust kun je er zekerweer tegen aan. Doe rustig aan en geniet volop maar geef je grenzen aan.
Heel veel kusjes en een dikke knuffel
Jolanda -
18 Juli 2014 - 22:05
Regina:
Ha lieverd, wat een heftig en emotioneel weekje zeg! Je hebt veel te verwerken gekregen! Doe het rustig aan! Slaap lekker, zodat je mee kunt met de groep! Zo te horen is de groep hartsikke leuk en zorgzaam voor elkaar! Beterschap! Liefs xxx van ons allemaal. -
19 Juli 2014 - 09:39
Jasmijn:
Jeetje, klinkt heftig allemaal zeg!
Heb je je goed na laten kijken in het ziekenhuis?
Bij ons in de groep is ook iedereen een keer flink ziek geweest, maar we hebben nog geen ziekenhuis hoeven bezoeken.
Die NCP waar jij was dinsdag, dat is de NCP waar ok 4 weken zat samen met Sally een meisje uit Australie.
Ze hebben daar zelfs 75 kinderen en dat meisje met het downsyndroom is inderdaad nogal geweldadig soms. Dat komt omdat ze niet zo goed contact kan maken en dan probeert ze het op een andere manier op te lossen. Erg lastig om mee om te gaan inderdaad.
Maar dat het ziekenhuis zo'n impect op jullie had zeg!
Ik vond het vooral erg ongemakkelijk, omdat ze ziek waren, het Engels van de meeste niet zo goed was en de ouders het niet altijd leuk vonden als je in de buurt van de kinderen kwam.
Hopelijk voel je je snel weer beter Cynth!
Ben alweer benieuwd naar je volgende verhaal (: -
19 Juli 2014 - 23:20
Illona:
awh sterkte topper! -
20 Juli 2014 - 19:37
Megan:
Soooo Cynthia wat een mooie en ontroerende verhalen!! Wat moet dat
een ervaring zijn om mee te maken! Deze week was wel een heftige week
maar gelukkig lees ik dat het alweer beter gaat!! Nog heel veel beterschap
en heel veel plezier! Geniet ervan en ik kijk uit naar je volgende verhaal!!
Liefs Megan -
20 Juli 2014 - 19:45
WC:
Beste Cynthia, even een reactie vanuit Zwitserland van W (illem) en C (arola).
Als wij je reisverslag zo lezen krijgen wij ook een brok in de keel en de tranen in de ogen.
We weten natuurlijk wel dat we in Holland in een bijna paradijs leven maar dat dit helaas niet overal het geval is, ook niet in Swasiland, maar het is misschien wel eens goed om die ellende van dichtbij mee te maken des te meer waardeer je je thuishaven.
Geweldig je verblijf in het Krugerpark, een hele belevenis waar wij echt jaloers op zijn, zou best nog eens een keer in een tentje willen slapen maar wel in een warme slaapzak.
Maar helaas , wij doen het maar met de televisiebeelden van de big five.
Kunnen ons goed voorstellen dat e.e.a. erg vermoeiend voor je is, elke dag een programma afwerken..Wij merken dat hier in Zwitserland ook en gaan echt niet meer elke dag op stap.
Hopen dat je er gauw weer bovenop komt en kunt genieten van de resterende tijd in Swasiland.
Best regards, uncle W. and aunt C.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
