Back in Holland

Inmiddels ben ik al weer een week terug in ons kleine Nederland. En wat is er veel gebeurd zeg. Laat ik beginnen bij vorige week zondag, de dag dat ik dan eindelijk naar huis kon.
Om 6:00 s’ ochtends vertrok de groep richting Mozambique. Ik was mijn warme bedje uitgekomen om toch nog even gedag te zeggen. Ik heb immers drie weken met de groep samen geleefd en dat schept toch een band. Het afscheid viel me zwaar en ik heb een aantal traantjes gelaten. Toen iedereen me een knuffel had gegeven hield ik het niet meer. Het was te emotioneel om de bus weg te zien rijden, dus ben ik snel maar weer me bedje ingekropen waar ik het wel even moeilijk had. En ja toen ik wakker werd begon het wachten en wat duurt dat dan lang. Om half elf moest ik mijn kamer uit voor de schoonmaak. Wat was ik pissig zeg, ik had rust nodig en nu moest ik tot drie uur wachten op de veranda. Met al mijn energie heb ik nog een kamer kunnen regen voor een uurtje waar ik nog even heb geslapen. Ik voelde me gelukkig wat beter op de moeheid na, maar wist zeker dat ik de reis aan zou kunnen. Tja en wat doe je als je moet wachten?? Ik heb me familie maar geappt de hele dag door. achteraf hoorde ik dat hun zenuwachtiger waren dan dat ik ben geweest, wat lief zeg.
Om half drie kwam taxi Tom die me met mijn koffers en al bij de incheck balie in Manzini heeft afgezet. Heel veel mis kon daar niet gaan, want er is namelijk maar 1 incheckbalie en 1 gate waar je kunt wachten. Wel moest ik nog even betalen om het land uit te kunnen en wel 7 hele euros. Op Manzini heb ik twee uur moeten wachten en ben ik maar begonnen met een sudoku. Niet dat dat erg goed lukte, maar goed om vijf uur mocht ik dan eindelijk het vliegtuig in. Het was weer zo’n kleintje waar precies 34 mensen in passen. Ik heb nog even volop kunnen genieten van het uitzicht in de lucht en mijn laatste beelden staan ook in mijn geheugen vast.
Op Johannesburg zou een rolstoel klaar staan, maarja ik zat natuurlijk nog steeds in Afrika en er was dus geen rolstoel te bekennen. Met mijn beste engels heb ik erom gevraagd. Er was geen rolstoel, maar een vrouw heeft me helemaal begeleid naar mijn volgende gate, terwijl ze me tas vasthield. Toen begon het wachten weer, 5 hele uren om precies te zijn. om de tijd wat de doden heb ik met mijn overgebleven energie nog wat laatste souvenirs gekocht en een heerlijk croissantje genuttigd. Toen ben ik maar bij mijn gate gaan zitten en heb ik een beetje muziek geluisterd. Inmiddels hoorde ik heel wat Nederlands om mij heen en dat bevestigde dat ik gelukkig goed zat. Om half 11 konden we het vliegtuig in en ik wilde eigenlijk alleen maar slapen, maar helaas heb ik tot 5 uur elk uur van de klok gezien en stonden ze om half 7 prinsheerlijk al met een ontbijtje voor me neus. Veel geslapen heb ik dus niet, maar wat was ik blij toen we gelukkig op Amsterdam konden landen. Dat was namelijk nog niet zeker vanwege het noodweer. Eenmaal geland heb ik nog een uur moeten wachten voordat we het vliegtuig uit konden. Het was een enorme chaos op schiphol en op onze parkeerplek stond nog een vliegtuig dat om half 12 eindelijk vertrok. Ik had goede hoop dat er nu wel een rolstoel zou klaar staan, want ja ik was immers weer in Nederland. Maar helaas doordat we een uur later waren, was mijn rolstoel weg. Ze konden er een regelen, maar wisten niet hoelang dat zou duren. Ik had al zoveel overwonnen, dat laatste stukje lopen moest ook wel lukken. Dus ben ik gaan lopen en had ik mijn koffer heel snel.

En dan het moment dat je de deuren doorloopt en eindelijk je ouders ziet staan, dat was zo’n grote opluchting. Ik viel ze in de armen en kon het niet laten om wat traantjes te laten. Wat was ik blij om weer veilig thuis te zijn. en als verassing zat mijn nichtje er met een welkom thuis ballon. Dat vond ik super leuk en ik besefte toen pas hoe erg al mijn familie heeft mee geleefd in die tijd dat ik in Swaziland zat.
Mijn adrenaline gierde door me lijf en in de auto bleef ik maar praten. Eerst over mijn ervaring in het ziekenhuis, maar daarna over alleen de fantastische twee weken.
Thuis was ik helemaal uitgeput, maar mijn buurvrouw kwam nog even een kijkje nemen. Super lief!!
Om drie uur kon ik eindelijk mijn bed in en heb ik heerlijk geslapen. Toen ik wakker werd stond er een heerlijk bord met spinazie klaar. Wat was ik blij om wat groenvoer te zien na al die paste, rijst en kip.
In de avond kwamen mijn lieve opa en oma nog langs met een kleinigheidje, maar ik was zo moe dat ik al vroeg op bed lag.

Dinsdag heb ik eigenlijk alleen maar geslapen en was ik te moe om ook maar iets te doen. Mama maakte zich zorgen en aan het eind van de middag moest ik nog langs de huisarts die me van top tot teen heeft onderzocht. In overleg heeft ze mee door gestuurd naar een infectieloog omdat het tetanus verhaal toch wel een beetje vreemd over kwam.
De infectieloog heef me ook weer onderzocht en toen kwam eruit dat ik helemaal geen tetanus heb gehad, maar een acute dystonie. Ik heb blijkbaar een griep daarop gelopen waarvan ik ben flauwgevallen. Daar heb ik medicijnen voor gekregen en voor die medicijnen ben ik dus allergisch, ja weet ik veel. Dat is dan wel een hele heftige reactie, maar blijkbaar kan dat hoewel het eigenlijk nooit voor komt. Heb je geen tetanus van een mug, dan heb je wel een allergische reactie die eigenlijk nooit voor komt.
Maar goed het heeft in ieder geval een naam en nu weet ik dat ik die medicatie niet meer moet gebruiken. beetje jammer dat je daarvoor helemaal naar Swaziland moet.

In deze week heb ik het op meerdere momenten moeilijk gehad. ik wilde helemaal niet hier zijn en gewoon op het strand in Mozambique liggen. Ik vond het niet eerlijk dat ik hier zo lang voor gespaard had en dat ik maar twee weken heb kunnen genieten. Met alle moed ben ik toch mijn foto’s gaan uitzoeken en kwam ik erachter dat ik toch wel iets heel moois heb meegemaakt, ondanks dat het iets korter duurde dan verwacht. Ik heb een fantastische tijd gehad, zoveel geleerd en zoveel herinneringen, dat ik nu nog alleen naar die twee weken wil kijken. en ja ik heb daar in het ziekenhuis gelegen, heb me eenzaam gevoeld, moest me redden met mijn basis engels, maar ik heb het wel even geflikt, En wie kan nou zeggen dat die in een ziekenhuis heeft gelegen in Swaziland. Ook van die ervaring heb ik veel geleerd en uiteindelijk kom ik er alleen maar sterker uit.
Ik kan het nu allemaal wat beter loslaten en alleen maar genieten van de mooie dingen. Van de big 5 die ik heb gezien en van alle kinderen die een week lang mij (bijna) alleen maar aan het lachen hebben gemaakt. Dat zijn de momenten die nu op de voorgrond liggen als ik terug denk en mijn fantastische reis. En juist door die ervaringen ben ik mijn volgende reis al weer aan het plannen!!

Ook ben ik deze week al wat Afrikaanse gewoontes gaan missen. Hier gaat het allemaal zo volgens de regels en zijn mensen veel mee gestrest. Hoewel ik nog niet veel het huis uit ben geweest heb ik dat al wel gemerkt. Regelmatig roep ik dan ook “denk Afrikaans”. Die dingen vergeet ik niet meer en ik weet zeker dat mijn ervaringen mij gaan helpen om hier het leven misschien wel een stukje aangenamer te maken.